9 oktober 2021: Bloemendaal V2 – Haarlem-Kennemerland V1, uitslag 5 – 3 (4 – 0)

Doelpunten: Ed, Mike 2x

Opstelling:

doel: Arnaud

achter: Albert – Drikus – Ben (30’Jan C.) – Ed (30’Mark Born)

midden: Rob – Wim – Mark Buijs – Jan vd Berg (35’Frank)

voor: Mike – Remco (15’Dolf)

2e helft:

doel: Arnaud

achter: Ed – Drikus (75‘Wim) – Jan C. – Mark Born

midden: Rob – Dolf – Mark Buijs – Frank

voor: Mike – Jan vd Berg

Door Jan Cuppé

Schot Ed belandt ‘na baan om de aarde’ in doel Bloemendaal…

“…maar liefst 10 van de 21 man hebben afgeschreven, van de resterende 11 zijn er 3 onzeker en/of niet fit….als….dan….wedstrijd op papier en de punten aan Bloemendaal cadeau moeten geven!!’ lees ik in de app van Hans. Dat laatste scenario zou, na de oorwassing uit tegen Badhoevedorp en de door ons uitgestelde wedstrijd tegen AGR, catastrofaal zijn. Maar redding bleek alsnog nabij, dankzij noodhulp van buurmannen/broers Mike, Rob, Ben en Jan.

Aangekomen op het terrein van Bloemendaal legt een lokale toeschouwer uit dat BVC niet Bloemendaalse Voetbal Club betekent, maar dat de afkorting staat voor Bloemendaal Volksweerbaarheid Combinatie. ‘Tuurlijk, dat weet toch iedereen’, zei ik, ‘net zoals dat BVC Bloemendaal slechts één international heeft voortgebracht: de Haarlemse gymleraar Charles de Bock’. De toeschouwer nam een trekje van zijn pijp, grijnsde en knikte instemmend. Hij vertelde dat hij in 1936 inderdaad tegen Noorwegen in de 88e minuut de legendarische gelijkmaker scoorde, waardoor de wedstrijd op de valreep in 3-3 eindigde.

In onderlinge potjes met Bloemendaal heeft de eindstand 3-3 nimmer als eindstand geprijkt, maar doelpunten vallen gegarandeerd als rijpe appelen! Natuurlijk, resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst, maar toch…wat hebben we vaak aan het langste eind getrokken. De sfeer zit er bovendien goed in en het moraal is hoog. Vandaag kunnen we in een heerlijk herfstzonnetje de kelder van de kelderklasse der veteranen ontstijgen. Lekker omkleden, maar….dan blijkt Dolfs app ‘Arnaud de spullen’ door Arnaud begrepen te zijn als ‘na afloop spullen wegbrengen’…echter, ook het halen van de spullen bleek kennelijk onderdeel van de boodschap. Gelukkig heeft Arnaud pijlsnel alsnog de spullen gehaald (waarvoor dank) en konden we een kwartiertje later alsnog de wedstrijd beginnen.

De startopstelling zoals die vooraf bedacht was, bleek niet haalbaar. Toen eenmaal de eerste elf spelers met oranje tenue het veld betraden, klaar voor de warming up, floot de ongeduldige scheids direct voor aanvang wedstrijd. Hierdoor was Mark Bo, nog zijn schoenen strikkend in de kleedkamer, zijn plaats in de startopstelling direct kwijt aan Ed en mocht Franck iets later de vlag hanteren.

Ons begin was sterk. Mike en Rob vonden elkaar blindelings, alsof ze al jaren samenspeelden. Ook Jan vd B en Ben waren veelvuldig aanwezig in duels en combinaties. Mark Bu schiet net naast nadat hij door de verdediging was gebroken. Helaas scoorde Bloemendaal, volledig tegen de verhouding in, na tien minuten met een laag schot vanaf rand zestien. Toen vervolgens ook nog Remco met een hamstringblessure het veld moest verlaten, pakten zich donkere wolken samen in het zonovergoten Bloemendaal. Drikus redt nog knap op de lijn na een doorbraak van Bloemendaal.

Toch herpakten we ons, we waren beter. Een snelle draai van Mike werd gevolgd door een kanonskogel net naast. Ook een één-twee tussen Wim en Mike eindigde met een laag schot van Wim, maar de keeper van Bloemendaal stond op de goede plaats. Een leep en vilein lobje van Jan van de B, kon nog net getoucheerd worden door de keeper van Bloemendaal en belandde tegen de tweede paal, waar de aanstormende Mike helaas net zijn voet niet achter de rebound kreeg. Het momentum lag bij ons, we hadden de tegenstander spreekwoordelijk bij de strot…maar dan…een dwarrelende voorzet van Bloemendaal, valt die op de lat, achter de lat, nee… precies bij de tweede paal in ons doel.

Het was een mokerslag. Vlak daarna werd het zelfs nog erger, toen de Bloemendaal spits buiten het zicht van de scheidsrechter met de arm een bal aanneemt en met een zondagsschot de 3-0 kon inschieten. Vlak voor rust drinken we de gifbeker helemaal leeg: een mooie vrije trap eindigt in de bovenhoek: 4-0. Hoe geflatteerd kan een ruststand zijn: 4 kansen, 4 goals. De overige twee toeschouwers van ons verlieten in de rust ook het sportpark.

Onder toeziend oog van de gearriveerde Jaap blijkt dat wij de tweede helft uit een ander vaatje tappen. Onze vechtlust komt weer naar boven: duels worden gewonnen, we helpen elkaar in moeilijke situaties en de combinaties, kort en lang, ze lukken nagenoeg allemaal. Mike, Dolf, Rob, Jan vd B en Mark Bu maken de verdediging van Bloemendaal horendol met steekballetjes, strak ingespeelde ballen en één-tweetjes. Frank staat altijd op de goede plek, fenomenaal spelinzicht, tomeloze inzet en ook nog bewezen scorend vermogen, althans, dat laatste dan in eerdere wedstrijden. Ook op het middenveld en achterin, met Mark Bo, Drikus, Albert (1e helft) en Wim staan we ijzersterk. Kansen geven we niet meer weg. Dit is onze comeback in wording.

Het moment, waarover nog heel lang nagepraat zal worden, is een moment waarop de tijd even stil stond, een moment waarop iedereen de adem even inhield en vol bewondering keek naar Ed. Hij was bezig het voetbal tot een kunst te verheffen. Vanaf 40, 50 (sommigen zeiden zelfs 60) meter besloot Ed zijn Adidas maat 43,5 rechtervoet tegen de bal aan te zetten. Een vlammend hoog schot tot absolute perfectie was het gevolg. Een magistrale bal, zwanger van effect en vol van zonlicht. Geschoten in een baan om de aarde richting Bloemendaal goal.

Op het moment dat hij die bal raakte wist iedereen eigenlijk al wat er zou gaan gebeuren; een film in slow motion speelt zich af, bal, goal, bal, keeper, bal, het plots intreden van het ‘knuckle’ element, waardoor de bal extra gaat zwabberen, een vertwijfelde keeper….GOAL !!!….een oorverdovend gejuich breekt los, fakkels worden ontstoken en overwinningsliederen ingezet. We zijn terug in de wedstrijd, Ed scoort de Anschluss Tor, Bloemendaal wankelt. Helemaal wanneer kort daarna Jan vd B met een magistrale pass mede-spits Mike oog in oog zet met de keeper. Zonder twijfel en zonder genade haalt hij de trekker over: 2-4. Zal het dan toch nog? We genieten met elkaar, gunnen elkaar de bal en even lijkt het alsof hier een mirakel zal plaatsvinden, het mirakel van Bloemendaal….maar dan wordt de droom bruut verstoord; een achterbal, een balverlies, en een pegel terug leidt de 2-5 in.

Hét voorbeeld van strijd geeft Dolf twintig minuten voor tijd. Hij ontfutselt de bal; stuurt twee Bloemendalers het bos in met een draai en daarna de traditionele kap, schaar, kap en zet het op een sprinten. Hij is onstuitbaar, onnavolgbaar en schudt zelfs de sterke Bulgaarse tegenstander van hem af. Dan levert hij vervolgens een voorzet om van te smullen….schuin, scherp aangesneden, hard, vol overtuiging. Mike heeft er zin in, sprint richting goal, houdt even in bij de elfmeter stip, zoals afgesproken, om vervolgens snoeihard af te drukken en het net te laten bollen: 3-5. Een juweel van een aanval.

We zetten nog voor een laatste keer aan, maar de krachten vloeien langzaam weg. Arnaud redt ons nog meerdere malen met knappe reddingen op doorgebroken spelers. Een bal spat nog uiteen op de lat. Wij krijgen ook nog wat kansen voorin om de keeper te verschalken. Een slotakkoord en afstandsschot van Dolf wordt daarbij net naast getikt. De scheidsrechter blaast drie keer. Afgelopen. Verlies valt ons zwaar, maar wat een mooie combinaties, prachtige goals en lol in het voetbal. Als morele winnaars lopen we na het douchen en gezang samen naar de kantine. Zoals de sirenen met hun gezang Odysseus en zijn mannen in de Griekse oudheid verleiden, zo werden wij veteranen 45+ verleid met de heerlijke smeuïge geur van vette bittergarnituur. Trots, geen punten vandaag, maar wel pinten.