11 mei 2019:
Opstelling:

Opstelling:

doel:           Arnaud
achter:            Ed – Hans – Jan C. – Mark Born
midden:          Ronald – Wim (15’ Erick) – Ad – René (30’ Mark Buijs)
voor:           Jerry – Remco

(15’ Wim geblesseerd eruit, Erick erin op rechtshalf, Ronald midhalf)

2e helft:
doel:           Arnaud
achter:            Albert – Jan C. – Erick – Ed
midden:          Remco – Ronald (75’ René) – Ad – Mark Buijs
voor:           Jan P. – Robin (65’ Jerry)

Tegenstander HFC; die is wel te pakken…….

Op deze zonnige zaterdagmiddag ontvangen de Veteranen Koninklijke HFC 1 op het hoofdveld waar de tribune helemaal volgepakt zit. Speciaal voor de eregasten Marco de L. en Natasja zijn extra stoeltjes bijgezet.

Deze tegenstander staat bekend als verraderlijk omdat meestal gedacht wordt dat die wel te pakken is. En natuurlijk zullen we nooit vergeten dat de Koninklijke HFC ons ooit het kampioenschap ontnam. Hoe zij aan dat Koninklijke komen is dan ook een raadsel.

Ze beginnen meteen al met een priemend schot op goal, de toon is gezet. Maar daarna verdeelt Wim het spel goed en ook De Grote Leider, die is overgekomen uit het verre zuiden om zijn helftje mee te pakken, zet alle zeilen bij.

Dan een tegenaanval. Die wordt afgewacht met een houding van: wat kan ons gebeuren? Nou, dat een tegenstander in alle vrijheid van grote afstand de bal in het doel schiet. Dát kan ons gebeuren: 0-1.

Oké, de draad wordt opgepakt met een dieptepass op Ad, een schot nét over van Ronald, goed ingrijpen van Jan C. en veel loopacties van Remco.

Als een bal niet Ed raakt, maar via een polletje over de zijlijn stuitert, zegt de HFC-grensrechter: ingooi HFC! Maar onze scheids Jaap zegt terecht: ingooi Haarlem-Kennemerland. De ingooi komt bij Ronald, die waarschijnlijk vroeger in een ketel met sportiviteitsdrank is gevallen, want hij geeft de bal netjes aan HFC.

Maar dan: een vrije trap voor HFC en opnieuw verdwijnt de bal van grote afstand in ons doel, 0-2.

Gelukkig is niet lang daarna Remco het zat en schiet de bal ook van grote afstand in hún doel, 1-2.

Dat geeft de burger moed en er wordt druk gezet. Mark B. zet voor en Remco kopt, Ed schiet over, de ingevallen Erick brengt de bal goed voor, nog een voorzet van Mark Bu. die net achter Jerry belandt, Remco ontfutselt de bal en sprint richting doel. In het strafschopgebied wordt hij ten val gebracht. 100% strafschop klinkt het vanaf de tribune. Kijk, en dat moet je bij een scheidsrechter als Jaap niet doen. Die denkt dan: dat maak ik wel uit en geeft gewoon een vrije trap tégen. Die strafschop bewaart hij nog even en geeft hem een paar aanvallen later alsnog. Jerry leeft even in de veronderstelling dat hij de penalty gaat nemen, waarmee hij een ijzeren wet van de Veteranen over het hoofd ziet: penalty = Ad. Die schiet de bal door het midden in en het is 2-2.

Daarna volgt een offensief van onze Veteranen, maar dat levert helaas niks op. En dan tuinen we er toch weer in: Een HFC’er loopt door de linies en scoort, 2-3. Een domper, zo vlak voor rust.

Toch begint het na de rust hoopvol: een bal van Robin op het ‘houtwerk’ na een voorzet van Albert.

Maar de hoop wordt al snel de bodem ingeslagen. Onze verdediging wordt uitgespeeld: 2-4. En nóg een keer: 2-5

Ook de terugkeer van de, in de rust gewisselde, broertjes Van Ginkel mag niet meer baten. Het laatste wapenfeit van de middag is een corner van Mark B. die door Remco feilloos wordt ingeschoten, 3-5. Daarmee is hij, met twee doelpunten en een hoge score op de stappenteller, onze ‘man of the match’.

In de kleedkamer wordt arbiter Jaap veelvuldig aangesproken op het enige foutje dat hij maakte. Uiteraard hebben zijn criticasters alle recht van spreken omdat die allemaal een foutloze wedstrijd speelden. Maar Jaap diende ze op formidabele wijze van repliek door ze de mond te snoeren met het dreigement: ‘Dan ga ik toch volgende keer weer voetballen!’

In de kantine wordt volop nagepraat over de wedstrijd:

‘Dat het nét niet gelukt is. Dat we nu toch nog voor het kampioenschap kunnen gaan. Dat de hele wereld heeft meegekeken. En dat je zoveel talent niet zo snel meer bij elkaar krijgt.’

Maar dat blijkt over de legendarische wedstrijd van Ajax tegen Tottenham te gaan.

Door Jan Pieterse