1 juni 2019:
Opstelling:

Doelpunten: Remco 2x, Jan vd B., Dolf, Erick, Jan P., René v. Ginkel, René Kennis

Opstelling:

doel:           Arnaud
achter:        Ed – Jan C. – Erick – Mark Buijs
midden:      René Kennis – Wim – René v. Ginkel – Dolf
voor:           Jan vd Berg – Remco

2e helft:

doel:           Arnaud
achter:        Ignacio – Jan C. – Erick – Ruben
midden:      Ed – Remco (70’ René Kennis) – René v. Ginkel – Mark Buijs
voor:           Jan P. – Dolf (70’ Jan vd Berg)

Veteranen dromen zich af

“Zaterdag 1 juni thuis tegen EDO, 11 man beschikbaar” lees ik in mijn e-mail van Hans. Direct valt mijn oog op een afwijking in de daaronder opgenomen historie ‘laatste 15 wedstrijden’. Zie ik daar nu echt 1-10 staan? Is dat een tikfout? En plots herinner ik me die afgang van 21 oktober 2017 weer. Ons collectieve posttraumatisch stresssyndroom. Even had ik het goed weggestopt, verdrongen, maar de rood-zwarte nachtmerrie is direct weer springlevend. Dit was nóg erger dan de 0-3 voorsprong die we in 2014 uit handen gaven. Al met al, slechts één winstpartij voor ons in de laatste vijftien wedstrijden. Hoe zou Koning Toto onze kansen inschatten tegen ‘Eendracht Doet Overwinnen’, nu ook nog een aantal van onze sterspelers op de lijst van geblesseerden prijken?

Maar toch, dit jaar is alles anders. We staan vierde, zijn als team in balans, spelen meer naar voren – moderne kenners spreken van ‘hoog’ druk zetten – en we maken het favorieten dikwijls erg moeilijk. Van onderschatting van EDO kan nimmer sprake zijn, hooguit (te veel?) ontzag. Top-scout Erick heeft bovendien ternauwernood nog twee versterkingen kunnen regelen: Ignacio en Luis, beiden op meerder posities inzetbaar, in bloedvorm en met onstuitbare honger naar de bal. Ook Drikus had zich vrijdagavond/nacht (!) via de app aangemeld, of liever gezegd, gelegenheidsaanvoerder Mark Buijs had op dat moment geen afmelding van hem ontvangen, of Drikus had zich niet actief afgemeld, of aangemeld, of niet bij Mark, of zoiets…. niemand begrijpt het, maar Drikus doet mee, gelukkig. Nu kon het hele team na dit app-geweld weer rustig in slaap vallen en dromen van heldendaden, in onze eigen ‘Champions League finale’ van zaterdag, niet tegen de Saints of the Reds, maar tegen EDO. Een droom die, naar later blijkt, ook echt zal uitkomen….

De zon schijnt fel op zaterdagmiddag, maar de eerste donderwolk barst plots los boven Haarlem-Kennemerland met het afzeggen van Luis, die toch te veel last blijkt te hebben van zijn enkel. Fijn dat de geblesseerde Dolf op dat moment besluit zijn gips alsnog te verruilen voor scheenbeschermers en het ‘probeert’ in het belang van team, volk en vaderland: de bikkel! Even is daar opnieuw een spreekwoordelijke wolkbreuk als de wedstrijd dreigt te worden afgelast door EDO omdat ze te weinig spelers op de been kunnen brengen. Dit wordt echter met een heldenactie in de vorm van een uitruil van Drikus kordaat en professioneel opgelost. De wedstrijd kan hierdoor alsnog starten en even later is EDO zelfs compleet.

We starten furieus. René van G. krijgt in de middencirkel de bal, kapt zijn directe tegenstander uit en zet vervolgens de turbo erop. Sprintend loopt hij niet alleen de EDO-middenvelders eruit, maar ook de verdediging van EDO staat machteloos tegen zoveel snelheid. Het is dat de felgeel fluorescerende keeper de bal op zijn been krijgt, anders was het direct een droomstart, maar niet lang daarna startte daadwerkelijk onze lucide droom: een droom die je zelf kunt sturen, en wat voor één….

Remco en Jan vd Berg stuurden de verdedigers van EDO diverse keren het bos in. Bij één van de vele aanvallen stond Jan vd Berg met zijn rug naar Remco, maar met een halve omhaal legde hij de bal panklaar en Remco aarzelde niet en schoot van dichtbij de bal hard in de touwen: 1-0. Nog geen vijf minuten later waren de rollen omgedraaid en was het Remco die Jan bediende en de 2-0 stond op het scorebord. We wilden meer, we roken bloed. Gelegenheidsaanvoerder Mark was in topvorm, strooide met dieptepasses en zette zijn directe tegenstander steeds te kijk. Rechts stormde René K. steeds vrij op, onvermoeibaar, dreigend en altijd oog houdend voor zijn medespelers.

Even kreeg EDO een kans, en vervolgens direct nog één, toen onze verdediging aan het dagdromen was, maar sluitpost Arnaud bleek ook vandaag weer een onneembare horde. Eerst pareerde hij ogenschijnlijk eenvoudig een aantal harde afstandsschoten, later draaide hij ook voor spelers die één-op-één op hem afkwamen zijn hand niet om. In die fase sleepte hij ons als team erdoorheen. EDO deed er direct een schep fysiek en verbaal bovenop en even leken we uit het lood geslagen, maar net als het momentum naar EDO dreigt te gaan, maakte Dolf aan alle onzekerheid een einde. Hij profiteerde van onoplettendheid in de EDO-verdediging; ontfutselde op een slinkse manier de bal in hun zestien, om vervolgens de altijd onnavolgbare Dolf-trukendoos te openen: afschermen, stappen, kappen, draaien, kappen, schaar gevolgd door een felle uithaal in de korte hoek: 3-0. Wat een weelde, zeker gezien de historie van wedstrijden tegen EDO. Wim zette bovendien op het middenveld zo goed druk op hun best passende middenvelder dat daarmee ook de aanvoer naar de EDO-voorhoede stokte. Wim haalde daarmee de angel uit het spel van EDO. Ook achterin hielden Ed, Erick en Mark eenvoudig stand door geen ruimte en kans meer weg te geven. Sterker nog, als het even kon, dan kwamen ze graag mee op. Niet onder de indruk van dat extra schepje fysiek en verbaal van de tegenstander staan we als dappere helden fier overeind en Remco bekroont zijn goede spel – op aangeven van wie anders dan Jan vd Berg – met zijn tweede en onze vierde goal: 4-0.

In de rust zegt men dat het samenspel van Jan vd Berg en Remco doet denken aan het duo Nilis / Van Nistelrooy in hun hoogtijdagen, maar volgens mij gaat die vergelijking mank en doen we Jan en Remco vandaag daarmee ernstig tekort.

Ook in de tweede helft bleven we voetballen. Een pegel van de opkomende Erick van 30 meter was onhoudbaar. Hij was vandaag overal te vinden en hielp daarmee ook gelegenheidsverdediger Ignacio – al snel ‘nacho’ genoemd – prima in de wedstrijd, niet alleen aanvallend, maar ook verdedigend. Na maandenlang blessureleed bleek Ruben het voetbal nog niet verleerd te zijn: scherp, snel en zelfs met een afstandsschot dat helaas net van de goal wegdraaide, fijn dat hij weer zo terug is. Jan P. die was ingevallen, zette zijn stijgende lijn almaar verder door met wéér een goal. Op storend werk van Dolf kreeg hij de bal, twijfelde geen moment en schoot de bal koelbloedig hard en laag in het doel: 6-0.

EDO snakt naar het einde en de spelers kijken er bedenkelijk bij. Maar EDO moet vrezen voor het ergste: wij hebben honger en willen nóg meer. Zo schiet René van Ginkel ons met een identiek schot als dat van Erick ver buiten de zestien naar de duizelingwekkende score van 7-0. Dit had zelfs Koning Toto niet als voor mogelijk gehouden. Als kers op de taart maakte René K. vervolgens het feest compleet. Messcherp breekt hij door en schiet meedogenloos raak: 8-0. Een oorverdovend applaus klinkt van het publiek en medespelers als scheidsrechter Mark voor het einde blaast. Wat een dag, wat een overwinning en ook een breuk met de historie van verliespartijen tegen EDO. De nachtmerrie is voorbij en heeft plaatsgemaakt voor….. onze werkelijkheid geworden droom, door een aantal al gekscherend als ‘natte’ droom bestempeld. Maar één ding staat vast: als we over een aantal jaren op vandaag terugblikken, dan zal blijken dat onze memorabele uitslag tegen EDO meer beklijfd dan wie vanavond de CL finale wint. Wedden?!

Door Jan Cuppé