1 december 2018

Doelpunten: Remco, EDO

Opstelling:

doel:           Arnaud
achter:         Frans – Ben (5’ Wim) – Erick – Ruben
midden:       Ronald – René – Ad – Mark Buijs
voor:           Remco – Dolf

2e helft:

doel:           Arnaud
achter:        Albert – Wim – Erick – Ruben
midden:      Michel – René – Ad – Mark Buijs
voor:           Remco – Dolf

EDO uit, altijd lastig…

Om ons op scherp te zetten stuurde Le Capitaine nog even de statistieken: vorig jaar thuis 1-10 en uit 4-1 verloren. Ad stuurde algebraïsche puzzels voor zijn opstelling (11 + 4×0.5 =13. + 1 extra = 14) en de helaas tot na de winterstop uitgeschakelde Jan C stak het team een hart onder de riem door erop te wijzen dat er de laatste tijd op “hoog niveau” gespeeld wordt bij de veteranen. Puntje in de communicatie dat wel vaker misgaat: geen Ed, geen ballen!

Maar ach, alles is op te lossen. EDO gunde ons zowaar twee ballen om in te trappen.

Zodra er is afgetrapt barst de strijd los. Er is op zich ruimte op het middenveld om op te bouwen. Maar EDO komt zelf ook met veel man op. Ondanks fanatiek storen van onze spits Remco, durft EDO’s centrale verdediger (nr. 7) ver mee naar voren te komen. Bovendien komen ze op onze linkerkant ook constant met 3 man op Mark Buijs en ondergetekende af. Centraal achterin wordt het al snel duidelijk dat de strijd veel vergt voor Theo’s broer Ben. Mentaal straalt hij het charisma van een organisator uit. Maar tegen EDO heb je meer dan dat nodig. Fysiek wordt het hem al snel teveel en moet hij zich laten vervangen door Wim.

Vlak voor of vlak na deze wissel valt toch de 1-0. Hoe die precies viel, ben ik vergeten. Niet alleen merk ik dat ik een jaartje ouder word, maar multitasking is sowieso nooit mijn sterkste punt geweest.

Ronald en Frans stonden hun mannetje op rechts en voor de opbouw kwam Dolf hen graag helpen om de ruimte rechtsbuiten te benutten. Erick en Wim heersten centraal achterin en wisten in de opbouw ook René en Ad te vinden. Remco was een constante stoorzender voor de opbouw van EDO. Het was dan ook niet onverdiend dat na een mooie combinatie met Mark, Ad en Remco de gelijkmaker viel. Remco toonde zich weer eens een scherpe spits die onze oud-jongste veel te vroeg uitgevallen spits Robin bijna doet vergeten.

Deze snelle gelijkmaker sterkte ons. Er werd rustig opgebouwd, waarbij de ruimte op het middenveld goed werd benut om de bal van de ene kant naar de ander kant te verleggen. Waar Dolf de ruimte rechts bestierde, gaf Mark enkele mooie strakke passes vanaf links.

Maar toch kwam EDO weer langszij. Nr. 7 kwam weer eens diep naar voren en speelde het overtal aan mee opkomende spelers op onze linkerflank aan. Een pass diep op de buitenom komende rechter vleugelaanvaller werd nog door ondergetekende onderschept met een sliding, maar deze sliding had niet de kracht om de bal goed weg te werken. De bal werd alsnog opgepakt en op een meegekomen EDO middenvelder teruggelegd en droog in het net gewerkt: 2-1.

Wederom lieten wij ons niet uit het veld slaan en zochten volop de aanval. Dit leverde enkele hoekschoppen op. Wim en Erick hobbelden elke keer mee om voor het doel tussen Remco en Dolf de verdedigers van EDO bezig te houden. René stelde zich op om de afvallende bal op te vangen. En Ad kwam bij corners de verdediging versterken. Uiteindelijk bracht 1 van deze hoekschoppen de verdedigende nr 14 van EDO in paniek. Overtuigend schoot hij de bal achter zijn eigen keeper. Met een welverdiende 2-2 gingen we de rust in.

Voor de 2e helft kwam voetballende vader Michel Ronald op recht vervangen. Albert verving Frans. Zij bewezen zich waardige vervangers van de toch al sterke rechterflank. Met de snelheid van Michel op rechts kon Dolf Remco in het centrum helpen. Albert was heer en meester over zijn tegenspeler die qua leeftijd zijn zoon had kunnen zijn.

We domineerden steeds meer op de helft van EDO. Remco kreeg de bal rand strafschopgebied aangespeeld en legde direct terug op ondergetekende. Met de wind in mijn voordeel schoot ik strak de bal onder de lat. Maar de keeper toucheerde de bal die daarop 2 keer op de lat stuiterde en daarna door een verdediger van EDO weg kon worden gewerkt. Niet veel later liet ook Remco de lat trillen.

EDO wist ondertussen met scherpe counters ook mogelijkheden te creëren. Maar waar de verdediging werd gepasseerd, bood de keeper een reddende hand. Arnaud wist de bal telkens kundig uit het doel te houden. Al had EDO na een vlammend schot onderkant lat graag enige assistentie van de VAR gewild. Maar het bleef stil in Zeist.

Ook wij bleven ook kansen creëren: Dolf vuurde op doel, vervolgens schoot hij strak de bal het 5 metergebied in. Remco zette zijn voet er tegenaan, maar waar ook Kieft ooit illustreerde dat dit lastige balletjes zijn, krulde Remco ook nu de bal verrassend snel omhoog het doel over.

In de laatste paar minuten werd ik nog 2 keer op links (door Remco en Dolf?) de diepte in gestuurd. Opeens was er de ruimte om op de keeper af te gaan. Maar de eerste keer krulde ik de bal met links net voorlangs en de 2e keer miste ik de kracht met rechts om te scoren of de rust om de bal aan Ad te geven die achter mij langs kwam. Vanachter mij moedigde Ad mij aan om met de bal aan de voet de keeper op te zoeken. Maar het stevige spel van EDO ontmoedigde mij om in het hol van de leeuw al te lang de bal aan de voet te hebben.

Uiteindelijk floot de scheidsrechter af en dus bleef het 2-2. Een verdiend gelijk spel, waar zowel wij, als EDO tevreden over waren. Wij hadden ons kranig geweerd in een stevige pot. EDO voelde zich enigszins beroofd, maar toch ook opgelucht er een punt te hebben overgehouden.

In de 3e helft vloeide het bier en het bittergarnituur. Er viel duidelijk wat te vieren. En dat vonden de jubilarissen ook!

Door Ruben Alexander