11 december 2021: Parkstad V2 – Haarlem-Kennemerland V1, uitslag 4 – 1 (0 – 0)

Doelpunt: Remco Opstelling: doel: Arnaud achter: Frans – Erick – Remco – Ed midden: Michel – Ronald (15’ Luis) – Ad – Ruben voor: Daan – Nick

2e helft: doel: Arnaud achter: Frank – Erick – Remco – Ed (65‘ Nick) midden: Michel – Luis – Ad – Ruben voor: Daan – Jan P

De laatste wedstrijd van 2021 met maar liefst zeven ‘buurmannen’

Door Remco van het Hof

De aanloop naar de wedstrijd overschaduwde qua spanning bijna de aanloop naar de F1- finale van dit weekend. De vele afzeggingen maakten het tot ver in de week onzeker of we de wedstrijd wel konden gaan spelen. Gelukkig toverde onze eigen Mino Raiola (Erick) uiteindelijk vier aanwinsten uit zijn spelersstal tevoorschijn en konden we met 13 man aantreden. Bij aankomst op sportcomplex De Eendracht stond Arnaud ons al met een flinke blos op de wangen op te wachten.

Navraag leerde dat dit niet kwam door het heerlijk aanwezig winterzonnetje of een zojuist ontvangen spannend appje, maar door het nuttigen van een Surinaams broodje hete kip in de kantine van onze gastheren. Dat het nuttigen van deze pittige snack Arnaud op scherp had gezet, bleek kort voor het rustsignaal. De aftrap leidde tot het eerste balbezit op Nederlandse bodem in twee jaar van Ad, die die ochtend vanuit Singapore op Schiphol was geland en meteen zijn kicksen had ingepakt om weer eens een écht potje voetbal te spelen op een zompig grasveld in plaats van een 4 tegen 4 op een tropische ondergrond.

Dat we een lastige middag tegemoet gingen tegen de nummer drie van de competitie wisten we bij voorbaat al, maar dit bleek ook al snel in de wedstrijd. Met veel snelheid en techniek in de ploeg wist Parkstad het initiatief snel naar zich toe te trekken. Niettemin wisten de back-four Ed, Erick, Remco en Frans de eerste aanvalsgolven telkens voldoende onschadelijk te maken. En naarmate de wedstrijd vorderde gingen we zelf in balbezit steeds beter mee doen.

Ons middenveld, dat na het helaas vroegtijdig uitvallen van Ronald met Ruben, Ad, Luis en Michel uit spelers bestond die nog nooit met elkaar in deze samenstelling op het veld hadden gestaan, pakte zowel in verdedigend als aanvallend opzicht de draad met verve op. Voorin werden Daan en Nick enkele malen goed bediend wat leidde tot een stuk of vier, vijf doelrijpe kansen. Dat we de rust met 0-0 ingingen was echter met name het resultaat van de al aangekondigde scherpte van onze keeper. Vlak voor rust leverde een slippertje van Remco de spits van Parkstad een vrije doorgang op naar ons doel.

De manier waarop Arnaud deze 1-tegen-1 situatie oploste had, ware het op film vastgelegd, zo kunnen worden toegevoegd aan het cursusmateriaal voor de moderne keeper. Met een misschien enigszins verrassende, maar niet eens onverdiende, brilstand konden we dus even naar de broodnodige adem gaan happen. Het was vanaf het begin van de tweede helft duidelijk dat Parkstad geen genoegen zou nemen met het in stand houden van de 0-0. Het tempo werd van hun kant nog wat opgevoerd en de hoeveelheid venijnige steekpasses naar de rappe aanvallers en dus ook het aantal penibele momenten in onze zestien nam hand over hand toe. De inmiddels ingevallen Frank leek bij het ingrijpen op enkele van die momenten dusdanig hard op zoek naar het weggeven van een penalty dat het na afloop vragen opriep over of het actuele issue van match-fixing in de Nederlandse sportwereld inmiddels ook was doorgedrongen tot de 45+-competitie.

De scheidsrechter wuifde aanvankelijk de eerste twee smeekbedes van Parkstad nog weg, maar na een derde keer belandde de bal uiteindelijk toch op de stip: 1-0. Toch een beetje van slag van deze domper gingen we de strijd weer aan. En met goed gevolg. Een periode met wat meer balbezit resulteerde in een aanval over links waarbij uiteindelijk Michel met goed doorzettingsvermogen in kansrijke positie in het strafschopgebied kon doordringen. Tot deze keer door Parkstad aan de noodrem werd getrokken. De scheidsrechter besliste resoluut: strafschop. Remco promoveerde dit buitenkansje tot de 1-1. Met nog zo’n twintig minuten op de klok een uitslag waar we voor hadden getekend. Want wat in het verloop van de tweede helft duidelijk bleek, was dat bij ons het energieniveau met de minuut daalde, terwijl daar bij de tegenstander niet veel van te merken was. Toch was er weer een dood spelmoment nodig voor Parkstad om tot scoren te komen. Een vrije trap dit keer, die buiten bereik van Arnaud in het uiterste hoekje werd geplaatst: 2-1.

Niet lang daarna vielen ook de 3-1 en 4-1 na enkele goed uitgespeelde aanvallen. Moe, maar toch voldoende voldaan met ons spel en de geboden tegenstand werden de handen geschud na het laatste fluitsignaal. Sportcomplex De Eendracht verlieten we uiteindelijk allemaal met een gezonde blos op de wangen van de fysieke inspanningen, de biertjes, de gemengde bitterballen en de ook na afloop nog talrijk aangeschafte Surinaamse broodjes.